Η Υπόσχεση

Αδιαμφισβήτητα όλοι στη ζωή μας έχουμε δώσει και έχουμε λάβει υποσχέσεις , άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες, κάποιες από αυτές σημαντικές και άλλες λιγότερο , όμως η κάθε μία από αυτές έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία για τον άνθρωπο που αφορά. Αυτό όμως που κάνει τη ειδοποιό διαφορά σε μια υπόσχεση είναι η συνέπεια του υποσχόμενου έναντι του υποκειμένου. Από παιδί θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε «μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις». Και είχαν δίκαιο! Όλοι οι άνθρωποι δίνουμε μεγάλη σημασία στις υποσχέσεις που μας δίνουν οι άλλοι, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια υπόσχεση που αφορά την ποιότητα της καθημερινότητας μας ! Ειδικότερα όταν αυτή επηρεάζει το βιοτικό μας επίπεδο , την κοινωνική ,οικονομική και πολιτιστική μας κατάσταση ή αφορά την πρόσβαση μας σε δομές υγείας, δομές εκπαίδευσης και δημόσιες υπηρεσίες . Δηλαδή επιδρά καταλυτικά στην δυνατότητα ανάπτυξης και ευημερίας μας ενώ η ενδεχόμενη αθέτηση της μας οδηγεί κατ’ ελάχιστον σε στασιμότητα και ένδεια, η οποία επέρχεται μέσο αλλά κυρίως μακροπρόθεσμα αποτελώντας εν προκειμένω μια αυταπόδεικτη οπισθοδρόμηση. Η υπόσχεση λοιπόν όπως την αντιλαμβανόμαστε ως υποκείμενα είναι η βάση της συλλογικής μας ζωής και θεωρείται σημαντική πτυχή της ανθρώπινης συνύπαρξης. Κάθε υπόσχεση που δίνουμε συνδέεται άμεσα με τη διαβεβαίωση για την εκπλήρωσή της, και τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτήν αναμένουν πως οι όροι θα τηρηθούν «pacta sunt servanda». Αυτό σημαίνει ότι η αθέτηση της δημιουργεί συναισθήματα αβεβαιότητας & ανασφάλειας κλονίζοντας την εμπιστοσύνη ανάμεσα στο υποκείμενο που έδωσε την υπόσχεση και τα υποκείμενα που την έλαβαν ως εγγύηση- συμφωνία θεωρώντας την αθέτηση της ως έλλειψη σεβασμού ως προς το πρόσωπο τους, καθιστώντας έτσι το άτομο που δεν την τήρησε ως αφερέγγυο και αναξιόπιστο. Γι’ αυτό, αν επιζητούμε μια σχέση εμπιστοσύνης αδιαπραγμάτευτη και ακλόνητη, οφείλουμε αυτό που λέμε να το εννοούμε και να τα υλοποιούμε. Ακόμη και στην περίπτωση που τα σχέδια πρέπει να αλλάξουν και να ανατραπεί το αρχικό πλάνο που θα οδηγούσε στην τήρηση της υπόσχεσης, ο υποσχεθείς πρέπει να ενημερώσει και να εξηγήσει στον δέκτη της υπόσχεσης τι συνέβη, και όχι να περιμένει να φέρει ο δέκτης το θέμα στην επιφάνεια ή να ελπίζει (ο υποσχεθείς) ότι ο δέκτης θα το ξεχάσει, γιατί σε αυτή την περίπτωση ο υποσχεθείς καθίσταται αυτοδικαίως λογοκόπος.